KÖYDE ÇOCUK OLMAK

ABONE OL

News

November 14, 2024 10:10

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Ne kadar İzmir’de yaşasak da yaz tatillerinde hemen köyümüze giderdik. Daha valizlerimizi bir kenara atar atmaz önce bağlara meyve toplayıp yemeye koşardık. Biz varasıya erikler ve kayısılar dalında olgunlaşmış olurdu. Köy yerinde eli ayağı tutan herkesin bir işi, meşguliyeti vardı, kimse boş duramazdı. Biz çocuklara da her zaman yaşımıza ve seviyemize uygun yapacak çok farklı işler olurdu. Çapa yapma işlerine yardım ederdik, küçük çocuklara bakardık, evden hazır hale getirilen yemekleri ırgatlara taşırdık. Sıcağın altında ekin biçenlere soğuk su, meyve taşırdık. Hayvanları sulardık, yemlerdik, bizden büyüklerin eşliğinde küçük küçük çok çalışırken gıkımızı çıkarmak aklımıza gelmezdi.

Kol gibi soğuk suyu akan koca çeşmede zarha (buğday, arpa) yıkama işleri olurdu. Upuzun hatıllara buğdaylar dökülür akan suyun altında tozu toprağı gidesiye kadar evire çevire yıkarlardı, süzerlerdi, bizlerde her yanımız ıslanasıya kadar hem suyla oynardık hem de yıkanan buğdaylar için çuval ağzı açardık, olmayan gücümüzle eşeğe, at arabasına yüklemelerine yarım ederdik. Yıkanan buğdaylar geniş bir alana çarşafların üzerine serilir akşama kadar kuruması beklenirdi, buğdaya yaklaşan kuşları kovalama işi de bizimdi. Ertesi günü yıkanan buğdayın bir kısmı bulgur olması için kocaman kazanlarda kaynatılırdı. Bulgur kaynatma işi de gayet eğlenceli olurdu, bütün çocuklar taşıyabildiğimiz kaplarla kazanlara yakacak ve çeşmeden su taşırdık. Kaynamış pişmiş mis kokulu taze buğdaydan yedikten sonra evlerin dam başına yani tepesine temiz örtüler serilir biz çocuklar kovalarda buğdayları üst katlara iletirdik. Güneşin altına serilen buğdaylar birkaç gün sonra kururdu bu sefer de çuvallarla bulgur olmaya değirmene taşımaya yardım ederdik.

Sabah erkenden yoğurulup hazır edilen hamurların başına geçen yengemiz, ablamız bizleri yanlarından ayırmaz usulca hamurdan beze tutmayı, ekmek açmayı, biraz pişirmeyi, yufka ekmek yapma hakkında bütün detayları bize yavaş yavaş öğretirlerdi. Ekmeğin ardından kazanla su ısıtır çamaşırları yıkar çeşmede durular sonra çalılara kurusun diye sererdik. Dağlardan kekik, ovadan haşhaş kırmak, patates, pancar çapalamak, pazara sebze toplamak dahil küçücük ellerimiz her işe yatkındı.

Bir seferinde nasılsa büyüklerin her biri bir yere gidince en az on tane çocuk ninemin başına kaldık. Rahmetli hep tavuklarına geniş rahat bir kümes yapmak istermiş. Kahvaltıdan sonra hepimize kümes yapacağımızı anlattı, tarif etti ve işe başladık. Evin dibindeki yıkıntıdan tek tek eski kerpiçleri (çamurdan tuğla) ahır gibi bir yere taşıdık, büyükler samanla toprağı karıp çamur hazırladılar. Gayet yaşlı ve güçsüz ninem şöyle yapın, böyle koyun diyerek hepimize akşam olduğunda tavukların tüneyeceği havadar, güzel bir kümes yaptırdı. Yani hiç boş kalmazdık, her an yapılacak bir işimiz meşguliyetimiz vardı. Müzik dersinde öğrendiğimiz notaları hayatımda hiç kullanmadım ama ninemden tavuklara kümes yapmayı en ince detayına kadar öğrendim, nasıl?

O zamanlarda oyuncak namına hiçbir şeyimiz yoktu, olmayan bir şeyin derdini hiç çekmedik. Biz ağaçlarla, onlardan kopan çubuklarla, çamurla veya taşlarla kendi oyuncağımızı kendimiz yapar oynardık. Kedi- köpek, evin tavuğu, eşeği, ineği, koyunu bizim en güzel arkadaşımız yoldaşımızdı. Onları yemlerken hepsinin yemeğini ayrı ayrı öğrenir onlarla konuşurduk. Köpeklere kepekten yal, tavuklara buğday, arpadan yem, inek ve koyunlara ot, saman, kedilere süt verirdik. Hayvanlarla beraber olmak eğlenceliydi. O yıllarda köy evlerinde elektrik ve su yoktu, haliyle TV de dahil elektrikli hiç bir eşya ve alet yoktu, sadece sabahları açılan pilli bir radyo vardı, türküler dinlerdik. Akşama kadar türlü işlerin peşinden koşmaktan dolayı dermanımızda yoktu. Atıştırmalık, abur-cubur hiç yoktu, tek çeşitli gayet sade akşam yemeğini kapışarak yerdik, yemek seçmek de yoktu, Allah ne verdiyse onu yerdik. Yemekten hemen sonra yer yatakları serilir erken yatar erkenden kalkardık, geç vakte kadar uyumak asla olamazdı. Karın tokluğuna bunca çalışıp yorulmaya karşılık hem köy işlerini öğrenirdik hem de boş kalmadığımız için yaramazlık yapacak bir ortam olmazdı. Akıllı ve sağlıklıydık, hiç doktora gitmedik. Okulda öğretilenlerle kıyaslandığında bizler hayatın gereklerini köyde gayet güzel öğreniyorduk

“Abla hiç mi olumsuz bir şey olmadı” diye sorabilirsiniz. Galiba aşırı çalışıp çok yorulmaktan olsa gerek hiç kimsenin aklına biz çocukların başardığı işleri beğenmek, takdir etmek bizi bağrına basıp sevmek gelmezdi. Kimse kimseye “seni seviyorum” cümlesini asla söylemezdi. Nine-dede, hala-teyze gibi çok yakınların sevgisini gösterme şekli çok farklıydı. Kimisi soğanın cücüğünü vererek, kimisi ballı veya kaymaklı dürümle, bazısı eşeğe bindirip yürütmemekle, bazısı bir sürü tahta kaşığın içinde bir tane demir kaşığı vererek seni ne çok sevdiğini ifade etmiş olurdu. Hiç bir şeyi yoksa ağzını doldurarak kocaman bir “afferimm..” derdi biz ne kadar büyük sevildiğimizi hisseder daha çok çalışırdık.

Bu yazımı ikide bir çocuklarının eline telefonlarını, tabletlerini tutuşturup onları gayet sağlıksız, sevgisiz bir ortama bırakan annelere belki bir faydası dokunursa diye hediye ediyorum.

Pembegül Abla