POST OFFICE’DE

ABONE OL

News

November 24, 2024 08:35

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Harvester Road’daki plazanın içinde yıllardır hizmet veren büyük bir postane vardır. Her zaman gidip sırada bekleyip görevlilere faturalarımızı uzatıp ödemelerimizi yapardık. Sonradan hiç alışamadığım, aa..ne kolaymış diyemediğim makineleri koydular. Görevli memurların işini fatura sahiplerinin yapacak olması benim hoşuma gitmiyordu.

O kadar aç gözlü görgüsüz oldular ki, kapıda birisi seni bekliyor, İngilizce “bill ödemesi yapacaksanız buyurun bu makineden yapın” diyorlar, “nasıl kullanılacağını bilmiyorum” dersen”, “ben sana yardım edeceğim” diyorlar insanın yakasını bırakmıyorlar. Oysa ben her zaman bir insanla konuşarak göz teması kurarak işimi halletmek istiyordum.

Bir gün Harvester Road üzerindeki bu postaneye “bill” yani fatura yatırmaya gittim. Kapıda hazır bekleyen görevli bana hemen makineleri gösterdi, bende itiraz ettim, kasiyere yani insana ödeme yapılacak sıraya girdim. Önümde beş-altı kişi vardı, biraz bekleyince sıra bana geldi. Memure hanıma billeri gösterince ve peşin para ödeyeceğimi söyleyince kadın “kasada yeterli para yok, az bekler misin sıradakini alayım senin ödemeni sonra alayım” dedi. İtiraz etmedim, benden sonrakini öne aldılar, paket yollayacakmış, işini hallettiler. Ben beklemeye başladım, başka birisi, daha başkası derken benden sonra olan beş kişinin, kimisi pasaport resmi çekildi, kimisi karttan ödeme yaptı… falan işlerini hallettiler. Bir an dışlandığımın, makineyi kullanmadığım için cezalandırıldığımı hissettim. Altıncı insan benden öne geçerken kasadaki kadına “bir dakika, ben en öndeyim, sıra benim, senin önce benim işimi yapman lazım, her gelen öne geçiyor bu haksızlık” diyerek itiraz ettim. Kasiyer kadın “üzgünüm, kasada peşin para olmadığı için senin işini hemen yapamıyorum, istersen makineden hemen ödemeni yapabilirsin” dedi.

Bu arada postanenin içi insan dolu, kasiyerler harıl harıl çalışıyorlar, sırası gelen işini halledip gidiyor bir ben orada takılıp kaldım. Şöyle bir baktım, benden başka tesettürlü olan yok, benden başka otomatik ödeme makinelerine itiraz eden yok, iliklerime kadar ayırım yapıldığının acısını hissettim, çok rahatsız oldum. Dolaylı yoldan beni cezalandırdıklarını anladım. Benden sonraki altıncı kişinin sıramı almasına müsaade etmedim görevli hanıma birazda herkesin bana ne yaptıklarını analamaları için sesimi yükselterek” ne demek kocaman postanenin kasasında peşin para yok, kasanda para olmaması benim problemim değil, sen sırayı bozmadan benim işimi yapmak zorundasın, ben makinede ödeme yapmak istemiyorum, bir insanla konuşarak, bakışarak ödememi yapmak istiyorum, bu yaptığınız haksızlık” dedim. Kasiyer kadın “rahatsız oldunsa beni şikayet edebilirsin… Şikayetçi olmak istiyor musun ha..istiyormusun” diye cüretle konuştu. Sinirli değildim ama pes etmeyi de düşünmüyordum “evet bana haksızlık yaptığınızı şikayet etmek istiyorum” dedim, kadın oradan boş bir kağıda telefon numarası yazdı” şikayetini buraya yapabilirsin” dedi. Ondan sonra yanındaki kasiyer kadın sakince “faturanı ver senin ödemeni ben alayım” dedi. Gergin geçen saatlerden sonra ödememi yaptım çıktım.

Doğrusu kocaman postanede hem makineleri kullanmaya zorlamaları hem de tesettürlü olduğum için ayırımcılığa (discrimination) uğramak beni çok incitti acıttı. Ne olursa olsun biz Avustralya vatandaşıyız, düzenli vergimizi veriyoruz, faturalarımızı hiç aksatmadan ödüyoruz, kimsenin tavuğuna “kışşt” demiyoruz da özgür bir ülkede tercihlerim yüzünden baskılanmak beni çok rahatsız etti. Bu ayırımcılığı şikayet etmeye karar verdim ve şikayet etmem için bana verilen telefon numarasını aradım. Yanlış numara değildi ama kimse çıkmadı. Başka sitelerden, yerlerden araştırdık, şikayet edilecek hiç bir yer bulamadık. İnanılmaz bir durumdu ama Melbourne’de Postanede bir haksızlığa uğradığınızda konuşup veya yazarak meramınızı anlatabileceğiniz hiç bir numara, adres, mekan kesinlikle yoktu, biz bulamadık. Bu yüzden postaneye yollamak için hazırladığımız şikayet dilekçemizi, olayın tarihini, saatini, adresini bildirerek Ombadsman’a yolladık, ardından kapılar hemen açıldı, bir hafta gibi çok kısa bir sürede Melbourne posta idaresinin yöneticisinden bana bol özür dilemeli uzunca bir e-mail geldi. İşte, elemanları eğitiliyormuş ta…acemi birisine denk gelmişim de… bol “sorry” li bir mektup aldım, mesele kapandı gitti ama ben artık o postaneye hiç gitmiyorum.

Posta idaresi şimdi de sokağımızda semt sakinlerinin ve yoldan işine gidip gelenlerin yıllardır kullandığı kırmızı posta kutusunu hırsız gibi söküp götürmüşler. Yanında değiş-tokuş yaptıkları yeşil kutuyu bıraktılar. Tahminen kırk yıldan fazla bir zamandır insanların mektuplarını attıkları posta kutusunu hiç haber vermeden, uyarmadan, bilgilendirmeden sorgusuz sualsiz söküp götürmeleri bölge sakinlerini çok zor duruma düşürdü. Her şey internetten hallolmuyor, yaşlılar, gençler, işçiler yığınla insan gece-gündüz bu posta kutusunu kullanıyordu. İşlek bir yolun üzerinden sökülüp alınan kırmızı posta kutusuna birçok insanın zarfla gelip eli boş döndüğünü görmek beni rahatsız etti. Bari en yakın olanı nerededir bir not koysalardı, çok sorumsuzmuşlar. Mektuplarımızı attığımız tarihi kırmızı Posta kutuları uzun yıllar hayatımızı kolaylaştıran önemli ihtiyaçlardandır. Onları sorumsuzca, habersizce söküp yok eden Melbourne posta idaresini yine nereye, kime şikayet edeceğimi bilmiyorum, çaresizce mağdur bir bölge sakini olarak “West Sunshine’dan söküp götürdüğünüz posta kutusunu geri yerine koyun” diyorum.

Pembegül Abla