MÜLTECİ (Refugee) Kızın hikâyesi
Ben ne bileyim, geçen hafta Mülteciler Haftasıymış. Bir okurum beni uyardı, “Pembegül abla mülteciler hakkında bir şey yazmayacak mısın?” diye sordu. Vallaha uzun zamandır mülteciler benim çok ama çok ilgi alanıma giriyor. Seve seve onlar hakkında bir kaç kelam etmeyi çok isterim.
Mülteci: sözlük manası kısaca, özetin özeti sığınan kimse, muhacir demekmiş. Ama bu kısacık kelimelere ne büyük hayat zorlukları, meşakkatler, sıkıntılar ve bunalımlar giriyordur bir Allah bir de kendileri bilir. Ölen bir mevtanın adı otomatikman nasıl cenaze oluyorsa yurdunu yuvasını kaybeden bir insanda kimliğini kaybediyor ve adı da derhal mülteci oluyor.
Marybyrnong’da Detention Centre ziyareti
Melbourne’da (benim bildiğim) Marybyrnong’da bir Detention Centre var. Bir zaman yolunu bulup ziyarete gitmiştim. Orada bir Rahibenin yardımıyla iki tane Türk mülteciyle tanıştım, hallerini hatırlarını sordum, çok sevindiler. Sonradan formlarını doldurmaya yadım ettik. Birisi burada kaldı diğeri hemen Türkiye’ye postalandı. Şu anda bir daha oraya gitmek istesem, nasıl girilir prosedürü bilmiyorum. Marybyrong’dan sonra şahsen başka mültecilerle yollarım çok kesişti. Onlara moral vermeye çalışıyorum, nasihat ediyorum, arkalarından yana yakıla dualar da ediyorum. Laf aramızda bazen onlara yardım edecek sponsorlar buluyorum.
Vatanından, ailesinden bütün sevdiklerinden uzak genç bir kız
Hikaye üç yıl önce başladı. Tevafuken muhitimizde mülteci bir aileyle tanıştım. Kapılarını çalıp hallerini hatırlarını sormama çok sevindiler. Uzak bir Asya ülkesinden buraya sığınmışlar diye konuşurken orada bebeğine kimlik alamadığı için mahsur kalan iki çocuklu arkadaşlarına üzüldüklerinden bahsettiler. Kaçtıkları ülke adı bende kalsın, onlar için tehlikeli olmaya başlamıştı. Mahsur kalan hanımın numarasını aldım, bir kaç yıl haberleştik yardımlaştık. Eşi ve iki çocuğuyla onu bırakıp çaresiz Hollanda’ya sığınmaya gitmişti. Anneyle iki çocuğunu yanına aldırabilmesi neredeyse iki sene sürmüştü. Hanım gerekli vize işlerini halledip Hollanda’ya gideceğinde bana Tayland’a okumaya giden arkadaşı hakkındaki endişelerinden bahsetti. “Hiç üzülme ardına bakmadan selametle git İnşaallah, arkadaşına numaramı ver, görüşelim” dedim. Bir hafta sonra beni Tayland’dan birisi aradı. O hiç tanımadığım, nereli olduğunu bilmediğim, yapayalnız bir genç kızdı. Ne güzel, bir Asya ülkesinde İngilizce öğretmenliği okurken kendi ülkesine gidememiş Tayland’a sığınmak zorunda kalmış. Bazen bana okula gitmek için bindiği sıkış tepiş tuhaf arabaların, değişik yemeklerin, okul arkadaşlarının resmini yollar, telefonda laflardık. Vatanından, ailesinden bütün sevdiklerinden uzakta geleceği belirsiz bir vaziyette hayata tutunmaya çalışan bir genç kız. Allahualem inancı olmasaydı belki de dünyası başına yıkılırdı ama dilini yolunu bilmediği bu ülkelerde hayat mücadelesi veriyordu.
O genç kızın yaşadıkları, bütün mültecilerin acıklı hayat hikayelerinden bir tanesiydi. Kızcağız akıllıydı. Bir gün “Teyze ben talebe değişimine müracaat ettim, altı aylığına İtalya’ya gideceğim” dedi. İşlemleri bitti, kapılar açıldı o kız İtalya’ya gitti. Ardından Korona virüsü krizi başladı. Yollar kapandı, okullar, her şey kapandı. Son senesini tamamlamadan Tayland’a geri dönemedi. Düşünebiliyor musunuz, bir ülkede tanıdığınız yok, paranız yok, sığınacak yeriniz yok. Allah’tan başka hiç kimseniz yok. Hep haberleştik, hep bir kaç yardım severin desteğiyle yardım ilettik, moral verdik. O kızcağız çok zorluklar, stresler yaşadı. Kaça – göçe bir seneyi tamamladıktan sonra İtalya devletine mülteci olmak için avukat buldu ve müracaat etti. Mülakata girdi. Dürüstçe yaşadıklarını ve bundan sonraki beklentilerini anlattı. Allah’ın izniyle şu anda kampta formalitelerin tamamlanıp orada oturma izni alacağı günü bekliyor. Anlattığına göre bulunduğu yerde başka ülkelerden genç kızlar, bebekli kadınlar, hatta rahibeler var diyor.
Filmlere konu olacak hayatları var
Çok kıymetli sevgili okurlarım, telefonuma bir baksanız benim bir çok ülkeden bir çok mülteci arkadaşım ahbabım vardır. Bir yazsam hepsinin değişik hikayeleri, filmlere konu olcak hayatları var. Ben onların uzaktaki ablası, teyzesiyim. Bir şekilde ülkelerindeki yaşama hakları tehlikeye girince bilmedikleri medeni ülkelere kaçmak zorunda kalmışlar. Kalpler kırık, gelecek belirsiz, yalnız, üzgün ve hasta bir çok güzel insan bir meçhule doğru yollara düşmüşler. Hiç bir insan evini ailesini ve ülkesini bırakıp kaçmak istemez.
Mülteciler için hep beraber kendi payımıza düşeni ihmal etmeyelim, bu insanlara karşı duyarlı dikkatli yardımsever olalım diyecektim.
PEMBEGÜL ABLA – MELBOURNE
News