HUSBAND DAY CARE
Bol güneşli güzel bir Lombok sabahında nem kaç yıl önce patlamış yanardağın eteklerinde, palmiye ağaçlarının upuzun kumsalda dallarını denize doğru sarkıttıkları güzel bir manzara eşliğinde etrafı temaşa ederek kumsalda yürüyorduk. Pek insanların olmadığı bembeyaz kumsalda, bir yanda masmavi deniz diğer yanda baraka gibi yapılardan küçük dükkanların yanından yürüyerek giderken bir tabela gözüme çarptı. İngilizce “Husband Day Care” yazıyordu. Yani anaları gayet ucuz güzellik salonlarında vakit harcarken saatlik çocuk bakım yerlerini görmüştüm ama hayatımda ilk defa “gündüz koca bakım yeri” yani “kreşi” ni Lombok adasında görmüş oldum. Çarşıda, pazarda hanımlarının peşinde gezmek istemeyen erkeklere nasıl bir “kreş” yaptıklarını anlamak için yakınına gittim ama henüz açılmamıştı, kapıları kapalıydı bir şey göremedim. Kenarında eğreti duran “ucuz bira” tabelasından nasıl bir bakım uyguladıklarını tahmin ettim.
Erkeklere gündüz bakımı levhasının aklıma getirdiği farklı görüşleri sizlere yazmadan duramadım. Kadınların bazı erkekler hakkındaki düşüncelerini aynen buraya aktarıyorum, yanılmış olabilirler ama vaziyet-i ahval onlar açısından aynen böyle. Bir mevlüt okunmuş, hanımlara ikramlar ve farklı konulardan sohbetler başlamış. Yaşı ilerlemiş hanımlardan birisi gelinini methedecek ya seslice ortalığa “aa ben gelinimden çok memnunum, oğluma çok iyi bakıyor, hizmet ediyor…” diye konuştu. Dul ve akranı başka bir hanım bu söylemden hiç hoşlanmadı “aşkolsun senin oğlun sakat mı, eli ayağı kırık mı, neden gelin oğluna bakıyor, oğlun kendi işini yapamıyor mu?” diye konuştu. Gelinini methetmek isteyen “öyle değil de..şöyle..böyle..” derken mevzu kendiliğinden pişmiş yemeği bile tabağına koyamayan, hanımı bir yere gitse veya hasta olsa yatsa, bir yumurta bile kırıp pişirmeyi beceremeyen oğullara, kocalara geldi “noolacak bu erkeklerin hali” ne döndü.
Başka bir hanım abla da dayanamadı, yeni Diyabet teşhisi konan eşiyle yaşadıklarından şikâyet etti. “Aman bacım bu adam milletinin eli ayağı tutsa ne olacak, geçen bizim adam çok hasta oldu, acile götürdük, Diyabet hastalığı teşhisi kondu. Doktorlar çok titiz bir şekilde diyet yazdılar, kilo vermesi lazım, şunları, bunları yemesin dikkat etsin” dediler. Sırf onun iyiliği için bütün ev halkı seferber olduk, evde ona dokunacak ne varsa hepsini çöpe attık, onun yiyebileceği bir diyete hep beraber girdik. Ona destek olmak için diyabetliye uygun yemekler pişirdim beğenmedi, gitti dışardan yedi. Misafir gelirse diye ondan sakladığım çikolata, lokum gibi tatlı şeyleri aramış bulmuş gitmiş bizden gizlice tuvalette yemiş, anam o mu hasta biz mi hasta nevrimiz döndü, bir türlü yemeklerine, yürüyüşlerine, ilacına alıştıramıyoruz, çocuk gibi bize etmediğini bırakmadı. Onun Diyabetini iyileştireceğiz diye bizler kilo verdik zayıfladık, o hala boğaz derdinde, ne yapacağımızı şaşırdık” dedi.
Kocasından şiddet gördüğü için boşanmış başka bir hanım erkekler hakkında eteğindeki bütün taşları döktü demediğini bırakmadı. “Türk erkekleri anaları tarafından şımartılarak, beceriksiz olarak yetiştirilirler, evlendiklerinde evin beyi olurlar ama çoraplarının, havlunun, makasın, çamaşır ilacının, yara bantının yerini bilmeyen erkek çoktur. Onlara evin içinde bir şey lazım olduğunda hemen hanımlarına “nerede” diye sormadan duramazlar, bulamazlar. Bir eve misafir gelse senin çamaşır, bulaşık makinen nasıl çalışır bilemez, senin evdeki lüzumlu eşyalarının hiç birisinin yerini bilemez çünkü misafirdir. Aynı onun gibi bizim adamlarda evlerinde hiçbir şeyin yerini bilmeden misafir gibi yaşarlar çünkü öyle yetiştirilmişler” dedi. Başka bir hanım “hiç bile, yeni yetişen gençler hanımlarına çok yardım edip destek oluyorlar, ben çok takdir edip beğeniyorum” dedi. Beylere evin misafiri gibi diyen hanım abla hiç alttan almadı “Kendi evlerinde neden erkek her işi hanımıyla ortak paylaşıp yapmıyor da idareten destek oluyormuş, kadın her işi yapmaya mecbur mu?” dedi. Neşeli bir hanım “valla geçen gün ben evde yoktum eşim arkadaşını zorla çay içmeye çağırmış. Adam otururken bizimki çayın yerini bulamamış, arkadaşından özür dilemiş “sana kahve yapacağım” demiş. Araya araya ne kahveyi nede çay şekerini mutfakta bulamamış, yine mahcup çok özür dilerken arkadaşı çok olgun davranmış “yav..bir bardak su ver yeter” demiş. Oysa her şey başının üzerindeki rafta sıralıydı başını kaldırıp görememiş” diye gülerek anlattı.
Bunca farklı konuşmalara karşın “abla sen ne dersin” diye sorabilirsiniz, “yeni yetme genç kocaları çok merhametli, çok yardımsever ve iş bitirici olarak görüyorum. Hanımlarıyla mutfağa girip yemek, bulaşık her işi beraber yapabiliyorlar. Hatta içlerinde yoğurt mayalayabilen, turşu kuran, börek açanları var. Çamaşır yıkayıp annesi işteyken çocuğuna annelik yapabilen babalar çoğaldı. Bu yönlerden yeni nesil kocalara haksızlık etmek istemem. İşin en başından anneler ve babalar oğullarını da kızlarını da hayata güzel hazırlamalıdırlar, hiçbir cinsin ayrıcalığı olmamalı.
Şirin bir fıkrayla yazımı noktalıyayım, imam namazdan sonra cemaatine hanımlarıyla iyi geçinmek gerektiğinden anlatıp “hanımlardan korkmak lazım, içinizde hanımından korkanlar ayağa kalksın bakalım” demiş bütün cemaat ayağa kalkmış sadece bir kişi oturduğu yerde kalmış. İmam “ne o, sen hanımından korkup çekinmiyorsun galiba?” demiş. Yerde oturan, “yok hocam, hanım mevzusunu duyunca korkudan dizlerimin bağı çözüldü, yerimden kalkamadım” demiş.
Pembegül Abla
News